อีกหนึ่งปัญหาคลาสสิคที่ทุกองค์กรต้องเจอกับนักวิจารณ์ที่เก่งไปทุกเรื่อง
อยากมีซีนในการเสนอความคิดที่มักสร้างความขัดแย้งบนความไม่รู้จริง
การวิจารณ์ไม่ใช่เรื่องผิด ช่วยกันระดมสมองเป็นเรื่องดี แต่มันต้องอยู่บนพื้นฐานของ “การพัฒนา” ผู้วิจารณ์ต้องศึกษาและมีความเข้าใจในเรื่องที่กำลังให้ความเห็นเป็นอย่างดีบนความตั้งใจในการทำงานร่วมกัน แบบนี้จึงจะสามารถเสนออะไรที่ดีและเป็นเหตุเป็นผลได้
แต่กับ “นักวิจารณ์ผู้สร้างปัญหา” มักเปิดฉากวิจารณ์งานของใครต่อใครในแง่ลบเพื่อทำลายความคิดคนอื่นๆ ด้วยความรู้เพียงผิวเผิน คนเหล่านี้มักลงท้ายด้วยการเป็น “พหูสูต(ปลอม)” รู้ทุกเรื่องแต่ให้ลงมือทำกลับทำอะไรไม่ได้ นอกจากสกิลการพูดที่สร้างความมึนงงและจูงใจคนให้คล้อยตาม
เรื่องนี้โยงกลับไปถึงทักษะ Critical thinking การวิพากย์วิจารณ์อย่างเป็นเหตุเป็นผล แต่อย่างว่าถ้ามีเจตนา “ทำลายกัน” ตั้งแต่ต้น Critical thinking ก็ไม่ใช่ประเด็นอีกต่อไป
